Stanisław Chorkowski, jako spadkobierca zmarłych Jana Chorkowskiego i Jadwigi Wierusz-Kowalskiej, spadkobierców zm. Samuela Wierusz-Kowalskiego dziedzica wsi Sulmów Większy i Sokołów i zm. Jadwigi Krzyckiej, córki z pierwszego małżeństwa oraz w imieniu rodziny Milewskich manifestuje przeciwko braciom Antoniemu i Jakubowi Dobkom, spadkobiercom zmarłych Wojciecha Dobka i Barbary Wierusz-Kowalskiej, że wbrew zawartej umowie przez ich ojca przewidującej cesję wierzytelności, obejmującej wyderkaf na ziemstwie Żydów wielkopolskich w wysokości 7000 złp wraz z roczną prowizją, lokowany przez Samuela Wierusz-Kowalskiego i uwierzytelniony w grodzie kaliskim dn. 1 II 1725, bez zgody Chorkowskiego odebrali dług i skwitowali Żydów ziemskich wielkopolskich, uniemożliwiając mu tym samym dochodzenie roszczenia.